Karantina günlerinde geçip giden günlere bakmadık, gidişlerini pek de umursamadık. Aslında tek istediğimiz bir an önce bu hastalığı yenmek ve günlük hayatlarımıza geri dönebilmekti. Bu esnada belki biraz kendimizi ve dönmek istediğimiz hayatları sorguladık. Değiştirmek istediğimiz şeyleri bulduk ve belki de değişime şimdiden başladık. Ben bugün geçmişe ufak bir yolculuk...
Aidiyet duygusunu hiç tatmamış bir insan için ev neresi olabilirdi ki? Ailesi dışında ne insanlara ne de yerlere bağlanmıştı. Bir kedinin yaşadığı eve bağlandığı gibi anılara bağlanırdı o da. Ama yanılmıştı işte. Bu yanılma, lise sıralarındaki anıları ya da ilk iş deneyimi hakkında değildi çünkü ilk defa okuldan kaçışında, yanında...
Sınırlandıramadığım adımların beni götürdüğü yerleri sonradan keşfederdim hep. Bir adım… Ve bir adım daha… Kendi dünyamın sonsuzluğunu taşır gibiydi adımlarım. Yavaşlamak beni rahatsız ederdi. Hızlı… Daha da hızlı… Hatta bazen ayaklarımın haklı isyanına göğüs germek durumunda kalırdım. Yetişilecek bir yer yoktu. Bir bekleyenim de yoktu aslında. Yanından geçip gittiğim sokaklar,...
Günlerden bir gün, henüz varlığını bilmediğin bir diyarda, birisi nefes almaya başlar. Hatta bu kişi bazen senin varlığından bile önce nefes almaya başlamıştır. Sense onunla tanışacağını bilmeden, onun varlığına özlem duyarak büyürsün. Herkesin hayata baktığı pencere farklıdır ya, onunkisi seninkine en yakın olandır. Farklı ama bir bakımdan benzer açılardan görürsünüz...
Eskitilmiş bir masanın üzerinde mavi porselen bir kasenin içinde bir avuç fındık, gümüş bir kolye ucu, mor bir şemsiye ve albenisi yüksek bir dolma kalem duruyordu. Aslında masa karmaşıktı biraz, üzerindekiler belirli bir oran güdülmeksizin rastgele konulmuştu. Yeşil gözler baktı önce masaya, keşke bir örtüsü olsaydı diye düşündüler. Bir örtü,...
Ne kadar da uçsuz bucaksızdım, ama ne kadar da durgun… Sanki konuşmak doğamda yoktu. Pek çok zaman imrenirdim varlığında canlılık olanlara. Bazen beni de ziyaret ediyorlardı. Onlar da bana imreniyorlardı galiba. Ben bunları düşünürken, en sevdiğim gelmişti beni canlandırmaya. Kendimden bunaldığım zamanlarda, ona doğru bakar ve bu canlılığa hayran kalırdım....
Bundan yıllar öncesinde sıcak bir bahar günü, ben henüz ilkokul birinci sınıftayken babam almıştı beni okuldan. Evimiz okula yakın sayılırdı. Annem ya da babam sabahları beni yürüyerek okula bırakıp, dersler bitince de yine yürüyerek okuldan alırdı. Genellikle akşamları annem gelirdi, o yüzden babam her geldiğinde biraz şaşırırdım. İkisi de hemen...
Yaşamak için hep bir şeylere ihtiyaç duyarız. Hayaller kurarız ve gerçekleşmeleri için dilekler diler, dualar ederiz. Hatta bazen işleri abartırız. Hayallerimiz gerçekleşmezse yaşamanın bir anlamı olmayacağını bile düşünürüz. Öyle midir gerçekten? Ben de hayallere büyük anlamlar yükleyenlerden olduğumdan ‘bizi biz yapan hayallerimizdir’ diyebilirim elbette. Ama bazen öyle kapılıp gidiyoruz ki...
Henüz dünyaya gözlerimi bile açmadan ağırlıklarının altında ezilebileceğim kadar beklentiyle beraberdim. Daha kim olduğumu benim bilmem bile imkansızken, herkesin benim hakkımda bir fikri, bir hayali vardı. Bebekken çok hissedemezdim herhalde, ama hep oradaydılar. Önceleri, herkesten beklenen ne varsa benden de bekleniyordu sadece. Zamanı gelince emeklemem, yine zamanı gelince yürümem ve...